Çumra 26 Haziran

Dinimiz İslam, sadece belirli ibadet ve inanç esasları olan ve ahirete dönük bir din değildir. Müslümanların ruhi, fıtri ve sosyal her ihtiyacını karşılamak için kanunlar vazetmiş, mü-esseseler kurmuştur. İnsanların ruhi ve sosyal ihtiyaçlarından birisi de eğlenme ihtiyacıdır. İşte bayramlar bu eğlenme ve kaynaşma ihtiyacını karşılamak için verilmiştir. Ölümler, savaşlar, hastalıklar karşısında üzüntümüzü ızhar ederken, düğünlerde ve bayramlarda sevincimizi izhar eder ve paylaşı-rız. Onun için atalarımız “Düğün evinde oynanır, cenaze evinde ağlanır” demişlerdir.

     Müslümanlar, Medine’ye hicret edince oradaki Yahudi kabilelerinin 10 Muharremi bayram olarak kutladıklarını gö-rürler. Bunun üzerine Peygamberimize başvurarak Yahudiler gibi bir bayramlarının olmasını isterler. Cenab-ı Hak, müminlerin bu isteklerini karşılamak için Ramazan ve Kurban bayramlarını lütfetmiştir. Artık Müslümanlar, Yahudilere imrenmezler,  onlar da bayram kutlama sevincini yaşamaya başlarlar.

      Bayramlar, bizler için Rabbimizin bir luftudur. Bizlerin kaynaşması, dayanışması, ziyaretleşmesi, tebrikleşmesi, sevişmesi, görüşmesi ve dinlenmesi için Rabbimiz tarafından verilmiş en önemli nimettir bayramlar.

      Hep önceki bayramları özlemle anarız. Mahalle odalarında veya bir büyüğün evinde birkaç aile toplanır, birlikte ilk sabah kahvaltısını yapardık. Bugün de bazı köylerimizde hala aynı geleneğin sürdüğünü biliyorum.

      Eskiden aileler daha genişti. Amcalarımızı, dayılarımızı, teyzelerimizi, halalarımızı, iki üç göbek ilerideki akrabalarımızı bilir, öğrenir ve ziyaretini yapardık, ellerini öperdik. Babalarımıza ve annelerimize tek tek sorardık kiminle niçin akraba olduğumuzu. Şimdi ana- baba ziyaretiyle yetinmeye başladık. Aileleri küçülttük, çocuklarımız akrabalarını tanımaz oldu. Hatta bugünün çocukları ve gençleri akrabalarını merak etmiyor bile. Babalar anlatmıyor, çocuklar sormuyor artık.

      Eskiden vasıtalar bu kadar hızlı ve çok olmamasına rağ-men, işimizi gücümüzü bırakır köyden köye şehirden şehre ziyaretler yapardık. Bugün telefonla konuşmakla, mesajla tebrikleşmeyle yetiniyoruz. Artık sevgilerimizi sadece sesimizle ve bir satırlık yazıyla bildiriyoruz. Yüz yüze görüşüp gülümseyemiyoruz. Elimizin ve gözümüzün sıcaklığını hissettiremiyoruz.  Yakında görüntülü telefonlar da yaygınlaşınca belki canlı olarak ziyaretler yapma gereğini hiç duymayacağız. Hâlbuki o el öpmenin sıcaklığını hiçbir telefon ve görüntü karşılayamaz.